دلتنگتر از عصر جمعه

كساني نداي حسين را لبيك مي‌گويند و مي‌توانند «فَيَا لَيْتَنِي كُنْتُ مَعَكُمْ فَأَفُوزَ مَعَكُم»[1] را آرزو كنند، كه امروز در صحنه باشند. «كُلّ يَوْمٍ عاشُورا»؛ هر روز عاشوراست و هر روز، صف‌بندي حق و باطل؛ در گفته ها، نوشته ها و رفتارها، … . همه و همه؛ چه خوب و چه بد، هر دو خريداراني دارند. دنيا مزرعه است و محل تجارت و كساني به فوز و سعادت مي‌رسند كه خوب زندگي كنند. «كَما تَعيشُونَ، تَمُوتُون»[2]؛ هر گونه كه زندگي مي‌كنيم، آن گونه خواهيم مُرد! خوبان، خوب مي‌ميرند و بدان، بد.
كسي با حسين است كه در عاشوراي انتخاب، خوب انتخاب كند حتي اگر به اشتباه يا هر دليلي در خيمة بدي باشد؛ «حُرّ» وار توبه كند و به امير و سردار خوبي ها ملحق شود. در برابر جذبه ها و مظاهرِ فريبنده پُست و مقام و شهوات و … مستحكم باشد. هيچ به ظاهر اماني را بر «امانِ حسين» ترجيح ندهد. حق شناس و حق گرا باشد. وظيفه خود را بشناسد و در عمل به وظيفه خللي به خود راه ندهد.
امروز، بي طرفي و غافل از خود و زمان خود بودن، حسيني بودن و مهدوي بودن نيست. در اين ميان وظيفه انديشمندان، محققان و مبلّغان و تمام مشتاقان فرهنگ حسيني است كه زمينه سازان ظهور فرزندش باشند. بايد «حسيني» زيست و «مهدوي» قيام كرد، بي‌آنكه خسته شد.
الدُّعَاةُ إِلَى دِينِ اللَّهِ سِرّاً وَ جَهْرا[3]
——————————————————————————–
[1]- بحارالانوار، ج98، ص200. اي كاش با شما بوديم و همراهتان به سعادت مي‌رسيديم.
[2]- عوالي اللآلي، ج4، ص72.
[3]- بحارالانوار، ج52، ص122.